امروزه کاربران اینترنت انتظار تجربه‌ای بی‌نقص از خدمات آنلاین دارند—چه در حال مرور اینستاگرام باشند، چه پخش موسیقی BTS یا بحث درباره انیمه‌ها. این انتظار شامل تماس‌های ویدیویی نیز می‌شود.

برای پاسخ‌گویی به این سطح از انتظار، تماس‌های ویدیویی باید دارای تأخیر زیر یک ثانیه و کیفیت بالای صوت و تصویر باشند. اغلب توسعه‌دهندگان برای ساخت چنین تجربه‌هایی از WebRTC استفاده می‌کنند.

شاید شنیده باشید که WebRTC پروتکلی است که عمدتاً سمت کاربر (کلاینت) عمل می‌کند و نیاز چندانی به سرور ندارد. اما این تمام ماجرا نیست.

سرور

پروتکل توصیف نشست یا SDP یک قالب مبتنی بر متن است که به‌صورت دقیق ویژگی‌ها و پارامترهای مربوط به یک نشست چندرسانه‌ای را مشخص می‌کند. به‌بیان ساده، این پروتکل نقش یک نقشه فنی را دارد که مشخصات لازم برای راه‌اندازی سرویس‌های بلادرنگ مانند تماس‌های صوتی اینترنتی (VoIP)، ویدیوکنفرانس یا پخش موسیقی را فراهم می‌کند. می‌توان SDP را به‌عنوان هماهنگ‌کننده‌ای تصور کرد که اطمینان می‌دهد تمامی اجزای فنی یک تعامل چندرسانه‌ای به‌درستی با یکدیگر همخوانی دارند.

واقعاً به چه معناست؟

در بطن خود، SDP مانند

در دنیای سامانه‌های توزیع‌شده، جایی که داده‌ها باید روی چندین سرور یا گره ذخیره و بازیابی شوند، تضمین قابلیت اطمینان، عملکرد و یکپارچگی سیستم، چالش‌برانگیز است. برای پاسخ به این چالش‌ها، دانشمند علوم رایانه، اریک بروئر، نظریه‌ای به نام «قضیه‌ی CAP» را مطرح کرد که امروزه به یکی از مفاهیم بنیادین در طراحی و اجرای سامانه‌های توزیع‌شده تبدیل شده است. در این نوشته، قصد داریم به بررسی این نظریه بپردازیم: CAP چیست، چه پیامدهایی دارد و چگونه بر تصمیم‌های طراحی پایگاه‌داده‌های توزیع‌شده تأثیر می‌گذارد.

قضیه‌ی